45. niemożliwe....

Wczoraj nie miałam już siły nic napisać. Pół dnia siedziałam z dzieciakami na podwórku. Ledwo ich do domu wyciągnęłam. I nie to, że na dobranockę... to było około 21:00. Nie mieli najmniejszej ochoty wracać. Bartosz się nachodził, jak juz nie miał siły to zasuwał na czterech, co doskonale widać na fotce... Tylko trzeba było uciekiniera przytrzymać :))

Jeden i drugi powędrował do prania z porządnym wstępnym namaczaniem. Nie było łatwo doczyścić tych kolan, ale co najważniejsze, a właściwie najdziwniejsze to nie mam pojęcia jak Bartek raczkował po chodniku, że nie ma najmniejszego zadrapania na kolanach.

Kiedy chłopcy w końcu padli...

miałam chwilkę czasu dla siebie. Zajrzałam na kilka stronek, zobaczyć co nowego i...

czekała mnie bardzo miła niespodzianka :))

Pierwszy raz wygrałam candy. A stało się to u Teresy.  
Dziękuję Tobie Teresko.